Deze zondag

Deze zondag
Als het onstuimige begin van ons jaar iets laat zien, dan is dat wel dat wij in de westerse wereld onze ankerpunten aan het kwijtraken zijn. Wat is nog waar? Waar mogen en kunnen wij als mensen op zijn minst van uitgaan? Het ligt allemaal overhoop, zo lijkt het wel. Silicon Valley heeft een knap platform gebouwd waarop ineens zomaar alles wat waar is tot een leugen kan worden verklaard en andersom. De consequenties hiervan hebben we nog maar nauwelijks scherp. Maar deze week werden wij allemaal wel even wakker geschud uit de droom dat het wel meevalt. We werden getuige van een machteloze massa mensen die het slachtoffer werd van leugenachtige campagnes. Ik zag een mevrouw achter een rollator lopen naast iemand met een T-shirt waarop te lezen stond: ‘Camp Auschwitz, work brings freedom’ met een doodskop erbij. En daarnaast mensen met tal van symbolen van een obscure online- gemeenschap en carnavalesk uitgedoste zich sjamaan noemende lieden met Viking-helmen. En daartussen ook nog iemand met een geel bord met daarop: ‘Jesus saves’. Ik moest even goed kijken, maar het stond er. En ook nog iemand met een bord waarop stond JeUSAves. Ik heb niet helemaal duidelijk waar dit allemaal vandaan komt maar doodeng vind ik het wel.

Jezus is zoek. Daarover gaat het komende zondag. Het is het verhaal waarin Jezus zijn eerste woord spreekt in het evangelie van Lukas. Jozef en Maria hebben de twaalfjarige Jezus meegenomen naar Jeruzalem. Het is immers Pascha. Het feest dat gaat over bevrijding uit de leugenwerkelijkheid. Dat feest moet gevierd tegen de klippen op. En Jezus is erbij. Maar op de terugweg blijkt Jezus zoek. Niet te vinden bij verwanten en bekenden. Niet te vinden bij wat wij zo belangrijk zijn gaan vinden. Er wordt dagen gezocht. En na, veelzeggend genoeg, drie dagen vinden ze hem in de tempel die inmiddels tot een leerhuis geworden is. Tussen de leraren, daar waar de tora openligt om bevraagd te worden op zijn betekenis voor vandaag. Dáár is Jezus.

Nee, niet in de beginselen van een staat of politieke partij. Ook niet in een door ons zorgvuldig bewaakte dogmatiek. Nee, hij is te midden van leraren die vergeten zijn waar het in de woorden van Mozes ook al weer om was begonnen. Als een twaalfjarige rabbi is hij een en al oor en stelt hij de vragen die wij vergeten zijn te stellen. ‘De dingen van mijn vader’ noemt Jezus het. Oorsprong en perspectief.

We zijn in deze verwarrende tijden Jezus kwijtgeraakt. Hij is niet te vinden op onze mediakanalen. Hij zit ergens anders. Hij zit bij wat de Psalm een ‘Lamp voor mijn voet’ noemt. En daar laat hij zich vinden. Ook door ons. We gaan komende zondag op zoek, begeleid door viool en cello met werken van Bach en Glière. Een beter begin van het nieuwe jaar kan ik niet verzinnen.

Voor wie smacht naar wat ankerpunten.

Ad van Nieuwpoort
terug