Deze zondag

Deze zondag
Van wie kunnen wij op aan in deze crisistijd? Wie verdient ons vertrouwen? Dat zijn misschien wel de vragen die ons deze dagen bezighouden. Met wie wagen we het in de mist van deze tijd? Waarin niemand echt weet welke kant we op moeten?

Wij lijken deze dagen misschien nog wel het meest op de Emmaüsgangers. Twee mannen in het verhaal van Lukas die gedesillusioneerd Jeruzalem verlaten. Ze lopen het grote hoopvolle visioen uit. Al hun vertrouwen hadden zij gesteld op die ene Rabbi die hen veelbelovend voorging. Maar het is geëindigd in een deconfiture. Hij die alles in zich had om de wereld te veranderen is monddood gemaakt.

Daar gaan ze. Verstrikt in hun zelfgesprek. Het enige dat rest is bevestiging van teleurstelling. Voedingsbodem voor veel ellende, zo weten we. Maar gelukkig worden ze daarin niet alleen gelaten. Ineens is daar een vreemdeling die hun vastgelopen gesprek bevraagt. Een die hun de ruimte geeft helemaal hun verhaal te doen. Zonder hen te onderbreken. Teleurstelling moet taal krijgen voordat we verder kunnen. Anders wordt angst de drijvende kracht.

En als ze helemaal uitgesproken zijn, opent die vreemdeling het boek van Mozes en de profeten. Het verhaal dat gaat over het onmogelijke dat zomaar mogelijk worden kan. Het verhaal dat gaat over uittocht uit desillusie en wanhoop. Een verhaal dat ermee rekent dat de dood niet het laatste woord heeft.

Als zo’n vreemdeling met jou aan tafel zit, dan wordt het Pasen. Dan ziet alles er ineens even heel anders uit. Die vreemdeling neemt ons bij de hand en wijst ons de weg terug naar dat grote visioen van een andere wereld. Een wereld waarin de liefde sterker blijkt dan wat ook.

In dat visioen dompelen wij op Paasmorgen twee meisjes onder, in doop en zegen. In alle vroegte horen we de trompetklanken al vanaf het kerkplein schallen. En zingen gaan we. Veel zingen. De angst en de desillusie te boven.

Ik wens u een bezielend Pasen
terug