Namen gedenken

Namen gedenken
Met trillende handen opende ze het fotoboek. Ik zie het nog gebeuren. Haar man was vijf jaar geleden overleden. Zijn laatste jaren waren een lijdensweg vol eenzaamheid en duisternis geweest. Sinds zijn overlijden kon zij aan niets anders meer denken dan aan die laatste moeizame strijd. Alle goede en lichte herinneringen werden er steeds door weggedrukt. Ze kon er eenvoudigweg niet meer bij komen. Als ik haar vroeg naar die herinneringen, stelde steeds weer dat einde zich present. Tot dat fotoboek tevoorschijn kwam. Beelden van gelukkige, inspirerende jaren. Herinneringen aan licht en liefde. Kleine monumentjes die wonden konden helen.

Hoe gedenken wij onze dierbaren? In het verhaal van Abraham zien we hem wenen om de dood van zijn Sarah. Maar Abraham blijft niet bij de pakken neerzitten. Abraham staat op, zo staat er. Hij staat op om voor zijn Sarah een beloftevolle plaats te bereiden. Een stukje hemel op aarde waarin Sarah een teken kan worden van dat grote visioen van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Sarah als kiem waarmee het land van belofte in beeld komt.

Alles op alles zet Abraham om dat mogelijk te maken. Al kost het hem een behoorlijke duit: met de begrafenis van Sarah luidt hij een nieuwe toekomst in. Want door haar krijgt hij voor het eerst grond onder de voeten. En daarmee heeft de dood van Sarah niet het laatste woord, maar luidt het een nieuwe tijd in. Haar gedachtenis wordt letterlijk tot zegen.

Met dit verhaal willen wij komende zondag de namen gedenken. Niet alleen als tekenen van gemis en verlies, maar juist ook als tekenen van zegen en inspiratie. Daarom steken we bij elke naam ook het Paaslicht op. Opdat wij niet vergeten wat in hun naam besloten ligt.

Het ‘Kol Nidrei’ van Bruch wordt gespeeld en zachtjes zingen we mee met wat Barnard ons voorzong:

Zij raken niet vergeten
die over zijn gegaan
tot U, want in uw heden
bewaart Gij hun bestaan.    

Ad van Nieuwpoort
terug