Deze zondag

Deze zondag
Ruth als adventsbruidje

‘Het huidige Nederland is in de ban van een koortsachtige zoektocht naar de continuering van individueel welzijn’, aldus Mathieu Segers in een zeer lezenswaardig essay in De Groene. ‘Maar die zoektocht’, zo stelt hij, ‘speelt zich af in een omgeving die ervaren wordt als een omgeving van collectief verval. In een dergelijke situatie wordt de individuele ervaring, liefst gedefinieerd als geluk, de maat der dingen’. Het besef dat een mens een relationeel wezen is, die niet zonder de ‘hulp’ van een ander kan, dreigt daardoor geheel te worden vergeten. Met alle schrikbarende gevolgen van dien. We plukken er in deze crisis de wrange vruchten van.

Het verhaal van Ruth opent ons een leefwijze waarin niet het individuele welzijn leidt tot geluk maar de ontmoeting met de ander. In haar leeft het besef dat er geen toekomst is zonder de ander. En daarom gaat zij erop uit, vol verwachting. Haar toekomst, zo zal blijken, heeft alles te maken met de toekomst van de mensheid. In het kleine verhaal van haar zoektocht naar de liefde, wordt het grote verhaal van ons allen verteld.

Een kostelijk verhaal is het, vol erotische zinspelingen. ‘De erotische liefde is een wijze waarop wij naastenliefde kunnen leren’, zo schrijft Miskotte. Het is een bekend maar vergeten motief in de Schriften van Israël. Daar op die dorsvloer wordt gevonden waar elk mens naar hunkert: vleugels om onder te kunnen schuilen. Een mens die jouw levensbeker vult met het goede. Opdat je kan opstaan uit je misère, uit je cynisme, uit je verdriet.

De adventsbruid breekt met haar gang een nieuwe toekomst open. Een tijd waarin de vredeskoning David ons tegemoet treedt om ons nieuwe hoopvolle wegen te wijzen uit de gevangenschap van de gesloten individualiteit.

We komen al een beetje in Kerstsferen met het a-capellakoor Close to Kloos. Want wat er ook gebeurt: Kerst kondigt zich aan. Dat kan geen enkel virus tegenhouden.

Ad van Nieuwpoort

 
terug