Deze Zondag

Deze Zondag
Van grafsteen tot preekstoel

Hoe kan een mens worstelen met de onomkeerbaarheid der dingen. Die geliefde die niet meer terugkomt. Die misstap die niet meer goedgemaakt kan worden. Het gevoel dat je vastzit en geen kant meer uit kunt. Maar ook die doodlopende oorlog hier niet ver vandaan. De patstelling waar geen beweging meer in de krijgen is. Volgens mij gaat Pasen ook daarover.

Het Paasverhaal van Matteüs loopt uit op een grote steen. Iemand heeft hem zorgvuldig voor het graf gezet. En van overheidswege verzegeld en stevig bewaakt. Alles moet blijven zoals het is. Elke verassing moet worden uitgesloten. Er is geen beweging in te krijgen. Alles zit potdicht. Precies zoals wij vaak onze bestaande orde ervaren. Het enige dat rest is je neerleggen bij je lot.

Maar het mooie van dit absurde Paasverhaal is dat er iets van bovenaf gebeurt. Daar houdt werkelijk niemand rekening mee in de beheerste en verzekerde orde. Er is blijkbaar nog een ander veld. Een gebied waar wij geen regie over hebben. Wat wij Goddank ook niet in kaart kunnen brengen. Ineens daalt een engel uit de hemel af. Dat is vreemd. Dat kan niet. Dat komt niet in onze excelsheets voor. En toch gebeurt het. En die engel wentelt met gemak die steen van het graf en gaat er vrolijk op zitten.

Wat niemand voor mogelijk houdt gebeurt. Net als die Paasweg door vele wateren. Met Pasen gaat open dat voorgoed gesloten leek. De patstelling wordt omver geworpen en ineens is er beweging. Mensen worden aangesproken en uit hun berusting opgewekt. Treurige zielen worden op hun benen gezet en gaan rennen om te vertellen dat blijkbaar wat onmogelijk leek, mogelijk wordt.

Met Pasen worden onze steentjes en stenen afgewenteld. En komt de bevrijder ons in levende lijve tegemoet om ons te laten weten dat niet het lot regeert, maar een stem die zegt: Vrees niet!

We gaan het vieren tegen de klippen op. Met trompetgeschal vanaf de toren. En aloude, bijna vergeten liederen. Opdat we de moed vinden om op te staan.

Ad van Nieuwpoort
 
terug