Deze Zondag

Deze Zondag
Gestolen zielen

Hoe gaat het nu echt met je? Durf je in onze zogenaamd gelukkige insta-wereld daar nog een eerlijk antwoord op te geven? In de praktijk blijkt dat heel ingewikkeld. Met name meisjes in het voortgezet onderwijs worstelen ermee, zo toont ook recent onderzoek weer aan. We willen niet ongelukkig, verdrietig en neerslachtig overkomen. Want voor je het weet, lig je eruit. Doe je niet meer mee. ‘Dat is onze echte pandemie’, zo twitterde laatst een bekend psychiater. Maar wil die vertrouwde ruimte gevoeld worden, moet er wel iemand zijn die echt luistert, die met je begaan is. Die aandacht heeft voor wat er allemaal op de bodem van je ziel ligt aan vragen, mislukkingen, angsten, twijfels en onzekerheden.

Jozef is zo iemand. In de donkere kerkers van de angst en de willekeur, pakt hij zijn rol. Hij is immers de gezegende. Hij kan licht aansteken daar waar duisternis het laatste woord lijkt te hebben. ‘JHWH is met hem’, zo staat er te lezen. En dat merk je. Jozef ziet ze zitten, zij die het slachtoffer werden van willekeur van de macht. Hij treft ze aan en gaat niet aan hen voorbij, maar vraagt verder. ‘Waarom staat jullie gezicht zo somber vandaag?’

De schenker en de bakker. Ze representeren twee type mensen in het rijk van de angst. De ene is bezig zijn taak zo goed mogelijk te volbrengen. De ander is vooral bezig met zichzelf, zo lijkt het. Wij zijn het natuurlijk allebei. Maar zoals Primo Levi het zo aangrijpend beschrijft, is er in de hel geen sprake meer van goed of fout. In de hel blijven er maar twee soorten mens over. Zij die het redden en zij die het niet redden.

De schenker en de bakker zijn in de kerkers van de angst niet alleen. Er is iemand die hun bestaan uitlegt. En daarmee ook zelf op de proppen komt met wat hem bezet. ‘Gestolen ben ik’ zo zegt Jozef. Ze hebben mijn ziel gestolen. We zien het vandaag op vele fronten: gestolen zielen. Hoe zullen ze weer teruggebracht worden? Daarover gaat het verhaal.

Aanstaande zondag brengt Jozef ons weer samen. In tijden die we wel zo langzamerhand mager kunnen noemen. Hard nodig dus. Al was het maar om onze ziel weer wat terug te vinden.

Ad van Nieuwpoort
terug