Het onmogelijke wordt mogelijk
 Het onmogelijke wordt mogelijk Nog niet zo lang geleden dachten we wel zo ongeveer te weten hoe onze toekomst eruit zou zien. We maakten onze plannen. Voor ons werk maar ook privé. Wij waanden ons stiekem meesters van ons lot. Totdat ineens alles er anders uitzag vanwege een microscopisch klein virus. Rationeel wisten we misschien wel dat ons leven niet maakbaar was. Maar nu heeft die gedachte blijvend letsel opgelopen. En dat vraagt om nieuw houvast. Om andere ankerpunten. Want waar moet je dan op koersen als voortdurend alles onzeker blijkt? Dat is misschien wel waarom in het ‘leerverhaal’ van Tora al degenen die voor toekomst moeten zorgen, principieel onvruchtbaar zijn. In een wereld waarin vitaliteit en vruchtbaarheid het een en het al zijn, vraagt de verteller aandacht voor de andere kant. Voor dat leven dat niet vanzelfsprekend potentie heeft. Voor de mens van wie de toekomst niet zo zeker is. En daarmee wil het een troostverhaal zijn. En wil het tegelijk ook wijzen op een ander ankerpunt. En dat is het ankerpunt van de belofte. Iemand die jou zegt dat er wel degelijk een toekomst voor je is. Ook al ziet die er misschien totaal anders uit dan je wenst of hoopt. Iemand die je het vertrouwen geeft dat jouw toekomst in goede handen is. Sarah en Abraham hadden het geloof in die belofte allang opgegeven. Dat maakt hen beiden ook zo menselijk. Maar nu Sarah negentig jaar oud is en Abraham honderd, krijgen ze de lang verwachte zoon. Uit de verdorde schoot komt ineens leven tevoorschijn. Onmogelijk natuurlijk. Dat gaat tegen alles in. En toch is dat de beste samenvatting van heel dit verhaal. Waar wij echt helemaal niet meer verwachten, gebeurt het. Het onmogelijke wordt mogelijk. Daarop vertrouwen is misschien wel niet te doen. En toch worden we voor die sprong uitgenodigd. Het is zo’n beetje zoals Jaap Smit onlangs zei in Tegengif: ‘Als je weet dat je kan zwemmen, geeft het niet hoe diep het water is’. Als je het waagt met die belofte, soms even, leer je leven bij de dag. Ook als alles ineens onzeker wordt. Zondag is het eerste advent. Het begint te dagen, zo hopen we dan maar. We lezen van de onmogelijke geboorte van Izaäk en de uit de dood tot leven gewekte Ismaël. De kinderen gaan oefenen voor het Kerstkoor en Harry Broom en Anna Jurriaanse spelen voor ons op cello en altviool. Ad van Nieuwpoort |
||
|
Preken
Preken
Hier vindt u de preken van de afgelopen twee maanden |
||
|
Over schapen en bokken
Over schapen en bokken
Gemeente, wat is het eerste kenmerk van schapen en bokken? Niet voor een boer of bioloog, maar in de bijbel?.... Het zijn offerdieren! Schapen en bokken zijn bij uitstek dieren, die in de bijbel geofferd worden (arme mensen offerden duiven, zoals Jozef en Maria in de tempel -na Jezus’ geboorte, in Lucas 2-, maar een schaap of bok offeren: dát was pas ècht!) Moslims kennen nog het schapen-offerfeest (het geeft vaak discussie over ritueel slachten, of het wel mág): hoe het zij: dat offer heeft bij Moslims eenzelfde oude bron: God behagen, eren; iets wezenlijks van jezelf afstaan, offeren: een oer-ritueel. Nu is het mooie (vind ik) dat juist voor Joden en Christenen dirèkt na de bijbeltijd het offer is áfgeschaft. | ||
| lees meer » | ||
Ga, jij!
 Hoe maak je je los uit beknellende en vernederende patronen? Hoe vind je de moed om te breken met wat jouw menswording in de weg staat? Daar is niet zomaar een antwoord op te vinden. En in de praktijk blijkt dat de antwoorden op deze vragen je nauwelijks verder helpen. Grote voornemens om het anders te gaan doen, blijven vaak steken. Het oude en vertrouwde blijft aan je trekken. Vele vernieuwingen vallen vaak weer terug in oude structuren. Wie waagt het ook een weg in te slaan waarvan hij zelf niet weet waar die toe zal leiden? | ||
| lees meer » | ||
Namen gedenken
 Met trillende handen opende ze het fotoboek. Ik zie het nog gebeuren. Haar man was vijf jaar geleden overleden. Zijn laatste jaren waren een lijdensweg vol eenzaamheid en duisternis geweest. Sinds zijn overlijden kon zij aan niets anders meer denken dan aan die laatste moeizame strijd. Alle goede en lichte herinneringen werden er steeds door weggedrukt. Ze kon er eenvoudigweg niet meer bij komen. Als ik haar vroeg naar die herinneringen, stelde steeds weer dat einde zich present. Tot dat fotoboek tevoorschijn kwam. Beelden van gelukkige, inspirerende jaren. Herinneringen aan licht en liefde. Kleine monumentjes die wonden konden helen. Hoe gedenken wij onze dierbaren? In het verhaal van Abraham zien we hem wenen om de dood van zijn Sarah. Maar Abraham blijft niet bij de pakken neerzitten. Abraham staat op, zo staat er. Hij staat op om voor zijn Sarah een beloftevolle plaats te bereiden. Een stukje hemel op aarde waarin Sarah een teken kan worden van dat grote visioen van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Sarah als kiem waarmee het land van belofte in beeld komt. Alles op alles zet Abraham om dat mogelijk te maken. Al kost het hem een behoorlijke duit: met de begrafenis van Sarah luidt hij een nieuwe toekomst in. Want door haar krijgt hij voor het eerst grond onder de voeten. En daarmee heeft de dood van Sarah niet het laatste woord, maar luidt het een nieuwe tijd in. Haar gedachtenis wordt letterlijk tot zegen. Met dit verhaal willen wij komende zondag de namen gedenken. Niet alleen als tekenen van gemis en verlies, maar juist ook als tekenen van zegen en inspiratie. Daarom steken we bij elke naam ook het Paaslicht op. Opdat wij niet vergeten wat in hun naam besloten ligt. Het ‘Kol Nidrei’ van Bruch wordt gespeeld en zachtjes zingen we mee met wat Barnard ons voorzong: Zij raken niet vergeten die over zijn gegaan tot U, want in uw heden bewaart Gij hun bestaan. Ad van Nieuwpoort |
||
Vertrouwen
 Facebook komt volgend jaar met een slimme bril. Een bril die zijn drager informatie verschaft over wat hij door de die bril ziet. Kijk je naar een toren, dan zie je hoe hoog die toren is, wanneer die is gebouwd en door wie. Geweldig handig. Het principe van de bril heet: Augmented Reality (AR): de bril legt een laag over de werkelijkheid heen en bepaalt hoe je de dingen ziet. Fijn misschien met torens en monumenten. Maar voor je het weet betreft het ook mensen. Alle data die bekend zijn springen in het oog als je een ander ziet. Kan je meteen bepalen wat voor vlees je in de kuip hebt. Geen verrassing meer, niets om je over te verwonderen. Alles ingevuld. Weg openheid. | ||
| lees meer » | ||
Deze zondag...
 Wat is je roeping? ‘Zeg even wie je bent en wat je roeping is in het leven’. Met die ondeugende vraag wil ik nog weleens een kringgesprek beginnen. Altijd spannend hoe dan de reacties zijn. Ik zie soms de verbazing op de gezichten: ik? een roeping? Is dat niet voorbehouden aan de geestelijkheid? Joost Röselaers schreef er onlangs een goed stuk over in het FD. Wat is je roeping in het leven? Niet zo gek daar eens bij stil te staan. Waarin wil je het verschil maken in deze wereld? Het is een vraag die in elke leeftijdsfase gesteld kan worden. Misschien elke week wel even. En daarbij komt dan ook de vraag of datgene wat je doet wel past bij wie je bent. Of, om het bijbelser te zeggen: kom je wel tot je bestemming? Waarvoor zijn we bedoeld? Dat zijn ook de vragen in het grote Abrahamverhaal. Een verhaal dat gaat over menswording. Abraham is geroepen om tot een zegen te zijn voor alle geslachten van de aardbodem. Dus ook voor ons, zo knipoogt de verteller ons toe. Dat is nogal een pretentie. Maar waarin zal hij ons dan tot een zegen zijn? ‘Door de kinderen na hem te leren de weg van de grote liefde te bewaren’, zo horen we. En hoe bewaren we dan die weg? Door gerechtigheid te doen! En dat is precies wat het is. Een rechtvaardige is iemand die deugt. Dat dit een scheldwoord is geworden, zegt veel over vandaag. Een rechtvaardige is een mens die zijn roeping verstaat en doet waartoe die is bedoeld. Zoals een auto het moet doen, zo moet ook een mens het doen. En daarom waagt Abraham het uiterste van zijn god te vragen. Laat toch deze wereld niet ten ondergaan vanwege die ene rechtvaardige. Degene die wel doet wat moet gedaan. Die ene die laat zien wat een waarachtig mens is. Iemand die geen vrede kent als niet iedereen in vrede leeft. Zoiets. Abraham blijkt met al zijn ongeduld zelf een rechtvaardige te zijn. Abraham is een zegen voor ons in schrale tijden. Hij houdt ons bij de les en schudt ons wakker. Dat gaan we aanstaande zondag beleven. Met drie maal tien binnen en velen online buiten. Een altviool en cello begeleiden hem met de goddelijke muziek van Mozart. We hebben zo’n wake up call wel nodig deze dagen. Ad van Nieuwpoort |
||
Deze zondag...
 Foto: Corona shadows, Michiel Goudswaard Tegengif Soms kan een crisis je zo gevangenhouden, dat je de moed niet meer hebt om eruit te komen. En dan loop je het gevaar dat je eraan gaat wennen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Of je gaat er zó naar staan, dat je er gehecht aan raakt. Dat je er niet meer zonder wilt en kunt. Zo lijkt het. Dat lijkt Lot te overkomen in het zo vaak misbruikte verhaal over Sodom. De burgerlijke kerk heeft er een waarschuwing tegen homoseksualiteit in gelezen en hield daarmee dit verhaal op veilige afstand. Maar daar gaat het helemaal niet over. Het gaat in dit verhaal over het kwaad van Sodom dat zich samenbalt in de verkrachting van de humaniteit. Sodom, zo wil het verhaal, is de plaats waar alles wat menselijk is met voeten wordt getreden. De plaats waar medeleven, kwetsbaarheid, barmhartigheid en liefde scheldwoorden zijn geworden. Wie in Sodom niet wint is een ‘loser’. En wie zich om een ander wil bekommeren is een ‘deugmens’. In Sodom is geen plaats voor waar het in het leven om zou moeten gaan. Lot is er gaan wonen. En als de rechtvaardige in hem wakker wordt, komt Sodom in al zijn duisternis aan het licht. Sodom blijkt de hel. En JHWH doet er alles aan om Lot daar weg te krijgen. Alles op alles zet hij. Maar Lot talmt. Hij aarzelt. Hij heeft er moeite mee de grote crisis achter zich te laten. En zijn vrouw evenzo. Zij durft de bevrijding niet aan en wordt een zoutpilaar. Lot wordt bij de hand genomen om zijn doodlopende weg te verlaten en op zoek te gaan naar het goede leven. In hem gaat het over ons. Durven we de bevrijdende roepstem ten leven te volgen of verkiezen we de benauwdheid? Het blijkt een uiterst actuele vraag deze dagen. Aanstaande zondag komen we samen rond dit verhaal dat het licht wil aansteken in ons, soms zo donkere hart. En Hadewych de Vos speelt Bach. Noodzakelijk tegengif in schrale tijden, lijkt me. Ad van Nieuwpoort |
||
Ritselruimte
van_boven.png)
| ||
| lees meer » | ||
Bidden in tijden van corona
 '...wat je de Vader ook vraagt in mijn Naam - Hij zal het je geven' (Joh. 16: 23b). Als je aan mensen vraagt of ze wel eens bidden, dan krijg je vaak als antwoord: soms, als ik voor een moeilijke beslissing sta of op momenten dat ik het moeilijk heb. Dan doe ik een schietgebedje. Niet dat ik in God geloof of zo, maar toch. Je weet maar nooit waar het goed voor is. | ||
| lees meer » | ||
Gewoon heilig
 ‘Gewone dingen heilig maken’, zo karakteriseerde Rosanne Hertzberger onlangs de onopgeefbaarheid van de kerkdienst in Coronatijden. Ze deed dat na een tumultueuze week rondom ‘Staphorst’ waarin heel seculier Nederland viel over het feit dat kerkgemeenschappen tegen de klippen op toch ondanks alle maatregelen bleven samenkomen. Nou heb ik niet de behoefte hier een kerk bij te vallen die ondanks alle waarschuwingen toch met zeshonderd kelen de Psalmen blijft zingen, maar Hertzberger heeft wel een punt. De kerk is niet zomaar een horecagelegenheid maar, zo wil de traditie, een plaats waar we een Woord kunnen vernemen dat levend maakt. En natuurlijk kan dat op vele plaatsen en ook online, maar die goede gewoonte om wekelijks even stil te staan om samen met anderen dat verhaal hoog te houden dat we nergens anders horen kunnen, is wel degelijk onopgeefbaar. In de grootste crises van onze geschiedenis waren de kerken vol omdat men woorden van hoop en troost zocht. Ankerpunten in wankele tijden. Hertzberger zag die naar de kerk wandelende mensen als een hoogtepunt in deze crisis. Ik vond dat natuurlijk wel mooi. Ook hoe wij dat nu deze weken proberen te doen. Heel gedisciplineerd proberen we op goede afstand, uiterst veilig en maar met z’n drie maal tienen zonder zang toch stilletjes de lofzang gaande te houden in deze schrale tijden. En in onze gebeden gedenken wij degenen die alles op alles zetten en overuren maken om de zorg te bieden die nodig is. En gedenken wij onze overheid en in het bijzonder ook onze premier die de zware taak heeft dit land door deze crisis te loodsen. Daarom is het wel goed dat wekelijks ook in onze wijk de klokken blijven luiden om de gewone dingen heilig te maken. Ad van Nieuwpoort |
||
Over vasten
 ‘Veertig dagen geen druppel’, ‘buy nothing new’, ‘veertig dagen geen vlees’; de veertigdagentijd is voor veel mensen aanleiding om te vasten. Of ze het uit religieus oogpunt doen of niet, jezelf een maand lang droog leggen van iets lijkt sowieso een maatschappelijke trend te zijn. Elke maand heeft wel een ander thema. Van Dry January (geen alcohol in januari) tot Stoptober (stoppen met roken in oktober), er is altijd wel een ander initiatief om je levensstijl te veranderen. Wat zit daar nu eigenlijk achter? | ||
| lees meer » | ||
