Gewoon heilig

Gewoon heilig
‘Gewone dingen heilig maken’, zo karakteriseerde Rosanne Hertzberger onlangs de onopgeefbaarheid van de kerkdienst in Coronatijden. Ze deed dat na een tumultueuze week rondom ‘Staphorst’ waarin heel seculier Nederland viel over het feit dat kerkgemeenschappen tegen de klippen op toch ondanks alle maatregelen bleven samenkomen. Nou heb ik niet de behoefte hier een kerk bij te vallen die ondanks alle waarschuwingen toch met zeshonderd kelen de Psalmen blijft zingen, maar Hertzberger heeft wel een punt. De kerk is niet zomaar een horecagelegenheid maar, zo wil de traditie, een plaats waar we een Woord kunnen vernemen dat levend maakt. En natuurlijk kan dat op vele plaatsen en ook online, maar die goede gewoonte om wekelijks even stil te staan om samen met anderen dat verhaal hoog te houden dat we nergens anders horen kunnen, is wel degelijk onopgeefbaar. In de grootste crises van onze geschiedenis waren de kerken vol omdat men woorden van hoop en troost zocht. Ankerpunten in wankele tijden. Hertzberger zag die naar de kerk wandelende mensen als een hoogtepunt in deze crisis. Ik vond dat natuurlijk wel mooi. Ook hoe wij dat nu deze weken proberen te doen. Heel gedisciplineerd proberen we op goede afstand, uiterst veilig en maar met z’n drie maal tienen zonder zang toch stilletjes de lofzang gaande te houden in deze schrale tijden. En in onze gebeden gedenken wij degenen die alles op alles zetten en overuren maken om de zorg te bieden die nodig is. En gedenken wij onze overheid en in het bijzonder ook onze premier die de zware taak heeft dit land door deze crisis te loodsen. Daarom is het wel goed dat wekelijks ook in onze wijk de klokken blijven luiden om de gewone dingen heilig te maken.
Ad van Nieuwpoort
 
terug