Deze Zondag

Deze Zondag
Van een dolende ziel tot een gevonden mens

Naast mij fietst een meisje van ongeveer twaalf jaar oud. Ik haal haar in, maar even later staan we samen bij een rood stoplicht. Zodra ze stilstaat, pakt ze snel haar telefoon uit haar achterzak en kijkt ze geobsedeerd naar haar schermpje. Dat het stoplicht op groen springt, heeft ze niet in de gaten. Ik laat haar achter met haar schermpje maar zit de rest van de dag steeds met haar in mijn hoofd. Zo’n jong meisje nog met haar schermpje. Een mensje in wording overgeleverd aan de chaos van het wereldwijde web. Hoe vind je daar je weg? Hoe selecteer je de kanalen en de prikkels? En hoe voorkom je dat je ten prooi valt aan bedrijven die jou niet zien als mens maar enkel als consument? Op school krijgt ze les zoals ik ooit les kreeg. Gewoon uit boeken. En haar ouders zijn vast beiden heel druk op het werk. Maar wie wijst dit meisje de weg?

Zondag lezen we het verhaal van een man die geen toekomst heeft. Een machtig man is het, zo schrijft Lukas. Maar zijn weg is eenzaam. Hij daalt af van Jeruzalem naar Gaza, zo staat er. Niet echt de goede richting, weet de getrainde bijbellezer. Maar in Jeruzalem heeft hij een profetenboek gekocht. Hij leest hardop maar heeft geen idee waar het in dat boek over gaat.

Gelukkig is daar zomaar ineens een apostel. Iemand die hem vraagt: ‘Versta je wat je leest?’ De vreemdeling in de wagen kijkt op en zegt: ‘Hoe zou dat kunnen als niemand mij de weg wijst?’ Een rake reactie. En buitengewoon actueel. Is er nog iemand vandaag die ons de weg wijst? Iemand op wie wij vertrouwen kunnen? ‘We zijn allemaal dolende zielen in een angstaanjagende wereld’, zo schreef onlangs Doortje Smithuijsen in Trouw. Misschien wat zwaar aangezet, maar ze heeft wel een punt.

Die apostel klimt in de wagen van de vreemdeling en wijst hem de weg in het boek dat hij leest. En wat hij zegt is dat het in dat boek over hem gaat. Dat heel dat boek ten diepste een liefdesbrief is die hem een nieuwe toekomst aanzegt. De vreemdeling weet niet wat hij hoort, maar wordt aangesproken en ziet in zijn verdorde bestaan ineens water. Water in zijn woestijn. Daarin wil hij wel ondergedompeld worden. En van een dolende ziel wordt hij een gevonden mens die zijn weg met blijdschap vervolgt.

We gaan het aanstaande zondag lezen. Ook verwelkomen we onze nieuwe diaconaal werker Maja Postma. En zingen onze angsten te boven.

In die vreemdeling kon het nog weleens over ons gaan. En over dat meisje met haar schermpje.

Ad van Nieuwpoort
 
terug