Deze zondag...

Deze zondag...
Foto: Corona shadows, Michiel Goudswaard

Tegengif

Soms kan een crisis je zo gevangenhouden, dat je de moed niet meer hebt om eruit te komen. En dan loop je het gevaar dat je eraan gaat wennen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Of je gaat er zó naar staan, dat je er gehecht aan raakt. Dat je er niet meer zonder wilt en kunt. Zo lijkt het.

Dat lijkt Lot te overkomen in het zo vaak misbruikte verhaal over Sodom. De burgerlijke kerk heeft er een waarschuwing tegen homoseksualiteit in gelezen en hield daarmee dit verhaal op veilige afstand. Maar daar gaat het helemaal niet over. Het gaat in dit verhaal over het kwaad van Sodom dat zich samenbalt in de verkrachting van de humaniteit. Sodom, zo wil het verhaal, is de plaats waar alles wat menselijk is met voeten wordt getreden. De plaats waar medeleven, kwetsbaarheid, barmhartigheid en liefde scheldwoorden zijn geworden. Wie in Sodom niet wint is een ‘loser’. En wie zich om een ander wil bekommeren is een ‘deugmens’. In Sodom is geen plaats voor waar het in het leven om zou moeten gaan.

Lot is er gaan wonen. En als de rechtvaardige in hem wakker wordt, komt Sodom in al zijn duisternis aan het licht. Sodom blijkt de hel. En JHWH doet er alles aan om Lot daar weg te krijgen. Alles op alles zet hij. Maar Lot talmt. Hij aarzelt. Hij heeft er moeite mee de grote crisis achter zich te laten. En zijn vrouw evenzo. Zij durft de bevrijding niet aan en wordt een zoutpilaar.

Lot wordt bij de hand genomen om zijn doodlopende weg te verlaten en op zoek te gaan naar het goede leven. In hem gaat het over ons. Durven we de bevrijdende roepstem ten leven te volgen of verkiezen we de benauwdheid? Het blijkt een uiterst actuele vraag deze dagen.

Aanstaande zondag komen we samen rond dit verhaal dat het licht wil aansteken in ons, soms zo donkere hart. En Hadewych de Vos speelt Bach. Noodzakelijk tegengif in schrale tijden, lijkt me.

Ad van Nieuwpoort
 
terug