Deze Zondag

Deze Zondag
Hanna

‘Succes is het dominante narratief, terwijl we zeker weten: het is onzin, want je sterft’, aldus acteur en schrijver Ramsey Nasr vorige weekend in een openhartig interview in de Volkskrant. ‘We zijn niet eens in staat om over ons eigen idee van groei en onsterfelijkheid heen te stappen. Succes is dus hoogst relatief’.

Met dit thema zet ook het grote profetenboek Samuel in, dat wij de komende weken gaan lezen. Over twee vrouwen gaat het. Over Peninna en over Hanna. Twee manieren van leven, zou je het kunnen noemen. Peninna betekent zoiets als ‘parel’. Zij glanst van zichzelf. Zij leeft een succesvol, vruchtbaar leven. Kinderen in overvloed heeft ze. Ze steelt de show met haar glansrol. In de naam Hanna zit het woord dat wij meestal met ‘genade’ vertalen. Zij glanst niet van zichzelf. Zij leeft een leven van het grote ontberen, het gemis, het niet hebben. Zij verwacht het van iets anders, van iemand anders. Ze is niet zo van de oppervlakkige feestjes. Ze weent. En ze weent niet alleen om haar eigen toekomstloosheid, ze weent omdat ze de pijnlijk leegte ziet achter de succesverhalen van haar volk. Zij ziet wat niemand ziet: het Woord is schaars en een visioen is ver te zoeken.

Hanna staat voor degene die zich niet laat verleiden tot het narratief van het succes. Hanna is te vinden in de tempel waar zij haar nood klaagt. Maar de gevestigde religie ziet haar nood over het hoofd. De priester kan niet verder kijken dan zijn eigen borrelglaasje diep is. Maar Hanna laat zich niet uit het veld slaan. Zij wordt uiteindelijk de bron van het licht dat in tijden van schaarste ver te zoeken is. Zij vertrouwt op de epifanie. Dat geeft haar moed en doet haar haar rug rechten.

Die Hanna hebben we hard nodig in deze dagen van mentale schaarste. Zij biedt ons een veel duurzamer narratief dan het dominante narratief van succes. Zij gaat ons komende zondag voor.

Ad van Nieuwpoort
 
terug