Harpspel tussen de brokken

Menselijk leven tussen de puinhopen. Dat is waar we deze dagen mee geconfronteerd worden. Beelden die niet te doen zijn. Het gewone leven aan stukken en brokken. Ik kom maar niet los van dat beeld van die vader die de hand van zijn vijftienjarige dochter onder het puin niet los kan laten. En dat andere beeld van dat meisje dat werd geboren toen alles in elkaar stortte. De navelstreng nog vast aan haar dode moeder. Niet te denken. Dat meisje leeft nog. Wat zal haar toekomst zijn?

Leven tussen de brokstukken. De verleiding is groot om er een romantische metafoor van te maken. Geschetst vanuit een leunstoel. En tegelijk weet ik: hier gaat het wel over. Ook in de schriften van Mozes en Jezus. Over leven gered uit de brokstukken van dood en dreiging. Verhalen die zich, oog in oog met de ramp, niet willen neerleggen bij de chaos maar zich uitstrekken naar tekenen van hoop. Verhalen die, als je goed luistert, klinken als het zachte harpspel van de gezalfde David voor een in kwade machten gevangen mensheid.

Daarover gaat het aanstaande zondag. Te midden van de dreigingen van Amalek, het monster dat onze broze menselijkheid kapot wil maken, is daar ineens weer die oude profeet Samuël. Hij is op weg gegaan met een kruikje olie. In Bethlehem moet iemand zijn die het verhaal van hoop verder moet brengen. Want met de koning die het volk wilde, wordt het niets. De angst regeert en niemand grijpt in. In Bethlehem treft de oude profeet zeven vitale mannen aan. Zonen van Isaï. Ze staan klaar om verkozen te worden. Ze hebben hun beste pakje aangetrokken. Hun cv’s opgeschoond. Het is verkiezingstijd, zo lijkt het. En de profeet is al meteen onder de indruk. Hij kijkt naar de buitenkant, maar ziet het hart over het hoofd. Geen van de zeven mannen zijn het. Het moet iemand anders zijn. Degene waar niemand het van verwacht. Ergens in de verte bij de schapen. Een herdertje met stront aan zijn schoenen. Die moet het zijn, zegt een stem.

En als die rossige David is gezalfd tot tegenkoning dan moet hij naar koning Saul. De koning die gevangen zit in angst en boosheid. Daar moet die schaapherder naar toe. Om een donderpreek te houden? Om hem eens goed te waarheid te zeggen? Nee, om te spelen op de harp. Dat is wat Davidje gaat doen. En niets anders.

In een wereld vol dreiging, angst en onzekerheid horen we, als we goed luisteren, in de verte het harpspel van een schaapherder. Zijn spel brengt een nieuwe wereld dichterbij. ‘Het gaf Saul verademing van geest’, zo staat er. Ik hoop dat dit voor ons ook geldt, komende zondag.

Ad van Nieuwpoort