Deze zondag

Deze zondag
Er bestaat een band tussen de door God geschapen wereld en de grote vernieuwing, die nog komt. De wonden van Jezus’ kruisiging zijn nog zichtbaar en zelfs voelbaar als hij bij zijn leerlingen komt. God neemt onze menselijke realiteit blijkbaar zo serieus, dat hij die niet ophéft, maar opnéémt in de vernieuwing. 
Het gaat hier om de grote vraag naar het geheimenis van de Opstanding. Dat blijft voor ons met vragen omgeven. Is wat hier verteld wordt niet onvoorstelbaar en ongelooflijk? Nogmaals: zijn dood en angst niet veel reëler dan mooie verhalen over opstanding uit de dood?

De kern is dit, zo gelooft de kerk en geloof ik het zelf: het evangelie spreekt zich uit vóór het leven en tégen de dood en de angst. 
In Christus wil God ook bij ons de angst wegnemen die er hier en nu kan zijn. De angst voor wat in ons leven, ja in de wereld allemaal mis kan gaan en ook daadwerkelijk gaat. De angst voor de dood, die ooit komt en er nu al is, alom. De angst er niet toe te doen, niet geliefd te zijn. De angst af te gaan voor het oog van anderen, de angst voor minachting. De alom in Europa en de wereld aanwezige angst voor een zich steeds verder uitbreidende oorlog, die ons belet om naast een noodzakelijke voorbereiding daarop ook nog te handelen vanuit hoop op vrede.

Hij wil ze wegnemen, door er dwars doorheen te breken. Hij komt door onze muren heen, haalt de grendels weg, ontwapent ons, prikt door onze zeepbellen heen. Hij richt ons op, en richt onze ogen niet langer naar beneden, maar naar boven, naar Hem en naar elkaar. Zo komt het leven bij God terecht. In geloof mogen we erop vertrouwen dat dit steeds gebeurt, als wij dit het meest nodig hebben. 
Graag tot zondag,
Erwin de Fouw
 
terug