Deze Zondag

Deze Zondag
Averechts

De patronen in ons bestaan kunnen ons soms zo vastzetten dat we nog maar op een manier kunnen denken, leven en kijken. En als er niet af en toe iemand is die ons uit dat verkokerde leven wegtrekt, worden we verpieterde kasplantjes. Dan verdwijnt alle ontvankelijkheid en raken we meer en meer verdwaald in een eenzaam zelfgesprek. Elke creativiteit verbleekt en een verstard conservatisme is het resultaat. We kunnen alleen nog maar denken in onze eigen mogelijkheden en weigeren rekening te houden met dat het ook nog weleens anders zou kunnen. We zien het vandaag de dag op de vele eilandjes in onze samenleving gebeuren. Dat kon ook nog weleens te maken hebben met het feit dat wij steeds minder doen aan verbeelding. Als we onszelf niet meer willen laten storen of bekoren door de kunsten, of de kunsten degraderen tot een van de vele consumptieartikelen, dan drogen we op. We hebben een stem van buiten nodig. Een stem die wij zelf niet voor mogelijk houden.

Die stem klinkt ook in het verhaal dat wij zondag uit de finale van het evangelie lezen. Na de grootse uittocht uit de dood, lijkt het gewone leven zich weer aan te dienen. De leerlingen van Jezus gaan maar weer vissen. Wat moeten ze anders? Het is het leven van de grauwe maandag dat zich weer aandient. Ze gaan vissen maar ze vangen niets. Hun leven lijkt vruchteloos te zijn geworden. Ze werken zich uit de naad, maar zonder enig effect.

Maar dan is daar die stem aan de oever. Een stem aan de onmogelijkheid van het vastgelopen leven onttrokken. En die stem zegt: ga het eens anders doen. Denk verder dan je eigen verkokerde bestaan en werp je netten aan de rechterkant van het schip. Doe het eens averechts. En blijkbaar zijn de leerlingen hun ontvankelijkheid nog niet helemaal kwijtgeraakt en ze doen wat die stem zegt. Ook al herkennen ze hem niet. Ze laten zich leiden door die vreemdeling daar op de oever. Door iemand die zij denken niet te kennen.

En dan ineens zijn de netten vol. Grote vissen worden gevangen. Wel honderd drieënvijftig. Zoveel, dat Petrus zich vol vertrouwen in de wateren van de zee stort om alle eendimensionaliteit van zich af te spoelen. Die man aan de oever blijkt een visser van mensen te zijn.

Daarover gaat het zondag in de Duinzichtkerk. Voor wie zijn eenzame zelfgesprek wil laten verstoren.  

Ad van Nieuwpoort
    
terug