Deze Zondag

Deze Zondag
Sjabbat

Hoezeer kunnen wij verstrikt raken in regels en wetjes. Zozeer zelfs dat alle durf en vrijmoedigheid verdwijnt en we totaal verlamd worden door wat wij onszelf en anderen opleggen. We maken het deze dagen mee in een samenleving waar vertrouwen plaats heeft moeten maken voor een doolhof aan regeltjes. Wanneer zich een probleem aandient komen de procedures en protocollen tevoorschijn. Omdat we niet in staat zijn andere uitwegen te vinden. Ook de dagelijkse omgang met elkaar wordt meer en meer gevangengezet in verlammende contracten en afspraken. In theologisch spraakgebruik noemden we dat wetticisme. Wat bedoeld was om te bevrijden wordt een wet om elkaar de maat te nemen.

In het verhaal van komende zondag staat een mens centraal die geen moed meer heeft het goede te doen. Hij heeft een verschrompelde, een verdorde hand. Hij is niet meer in staat om te doen wat moet gedaan. Hij is onthand. En om hem heen staan de hoeders van de wet. Degenen die alleen maar bezig zijn met de letter van de wet zonder die onthande mens te zien. 

Over de sjabbat gaat het. De dag die bedoeld is om de mens in ruimte te zetten. Bedoeld om de mens te bevrijden van zijn 24/7 gevangenis. Een dag om op adem te komen en je weer even te binnen te brengen waarom je ook alweer mens was. Maar die sjabbat is verworden tot een wet, tot een juk, tot een harnas. 

Gelukkig wordt die onthande mensen gevonden door de bevrijderman Jezus. Hij die de tora niet leest als een wet, maar als een aansporing tot bevrijd leven. Jezus houdt die wetsmannen een spiegel voor. Zijn zij zelf niet als een schaap dat in de groeve is gevallen, ten dode toe? En tegen die onthande mens zegt hij wat ooit tot Mozes werd geroepen: Strek je hand uit! En ineens is daar die hand weer. In staat om te doen wat tot bevrijding dient. 

Aanstaande zondag worden ook wij uitgenodigd ons te ontdoen van al onze harnassen. En onze hand uit te strekken. Om zo weer even te kunnen worden waartoe wij zijn bedoeld.

Ad van Nieuwpoort   

 
 
terug