Daarover gaat het aan het begin van de serie verhalen over Abram. Ze zitten in Babel en willen iets anders. Een andere manier van leven. Een andere wereld. Niet meer dat harde overlevingsleven ten koste van elkaar. Maar menselijker. Het kantelpunt in het leven van de vader van Abram is de dood van zijn zoon Haran. Zoals een crisis in een mensenleven zomaar ineens ons de ogen kan openen voor waar het echt om gaat. Geen buitenkantjes meer, maar terug naar de kern van het bestaan. En daarom gaan ze. Weg van die torens die alleen maar verdeeldheid zaaien en mensen tegen elkaar op zetten. Naar een ander land, een andere wereld.

Maar hoe ingewikkeld. Ze zijn nog maar een eindje onderweg of ze blijven halverwege steken. Kanaän is nog ver weg. Ze blijven veelzeggende genoeg steken op de plaats die dezelfde naam draagt als die overleden zoon Haran. Zijn vader gaat wonen in zijn rouw en komt niet meer verder. De beweging stokt. Oude patronen blijken sterker dan het verlangen.

En daarom die klaroenstoot die dwars door de ziel van Abram gaat: ‘Gá jij! Gá jij uit het land waar je verwekt bent, uit je vaderhuis naar het land dat ik je zal laten zien!’ Zomaar een stem te midden van de rouw en het desolate leven. Een stem die oproept het verleden los te laten en te gaan in het ongewisse. Vertrouwend op een woord dat zegt ‘Ik met jou’. Daar moet Abram het mee doen. Maar hij gaat. Hij komt in beweging. Geen idee waarheen, maar hij waagt het. En de vraag is: durven wij dat ook aan?

Komende zondag trekken wij uit Oer. Omdat een stem zegt dat het anders kan.

Ad van Nieuwpoort