Daarover gaat het ook in dat oerverhaal van Abraham en Sarah. Ze krijgen het hun leven lang te doen met een onmogelijke belofte die maar niet uitkomt. Ze zouden een zoon krijgen, teken van een nieuwe wereld. Maar die zoon komt maar niet. Abraham is inmiddels honderd jaar geworden en de onvruchtbare Sarah negentig. Ze hebben het opgegeven. Zo gaat dat. Bij sommige dingen moet je je neerleggen. Het gaat zoals het gaat. Leren leven met gemis en onvervulde verwachtingen.

Maar dan is er bezoek. Op het heetst van de dag dringen zich drie vreemdelingen aan Abraham op. Hij zit net zijn middagslaapje te doen. Wat komen ze doen? Zijn ze gekomen om zijn gastvrijheid te testen, zoals we ook wel horen in Griekse mythen? Of komen ze met een ander doel? Abraham haalt werkelijk alles uit de kast om deze vreemdelingen gastvrij te onthalen met koeken, melk, room en een mals runderkalf. En als ze gegeten hebben komen ze met hun boodschap. Die nieuwe wereld komt: Sarah zal een zoon baren. Wat niet kan, gaat nu echt gebeuren. In die drie vreemdelingen blijkt JHWH op bezoek te zijn geweest.

Abraham en Sarah, ze lachen. Ze halen hun schouders op. Dit kan niet waar zijn. En bovendien hebben ze nergens meer op gerekend. Zou het dan toch nog goed komen met ons, met de aarde en met de mensheid?

Komende zondag vieren we eerste advent met dit verhaal. Omdat de nieuwe wereld worstelt om geboren te worden.

Ad van Nieuwpoort