Het onmogelijke wordt mogelijk

Het onmogelijke wordt mogelijk
Het onmogelijke wordt mogelijk

Nog niet zo lang geleden dachten we wel zo ongeveer te weten hoe onze toekomst eruit zou zien. We maakten onze plannen. Voor ons werk maar ook privé. Wij waanden ons stiekem meesters van ons lot. Totdat ineens alles er anders uitzag vanwege een microscopisch klein virus. Rationeel wisten we misschien wel dat ons leven niet maakbaar was. Maar nu heeft die gedachte blijvend letsel opgelopen. En dat vraagt om nieuw houvast. Om andere ankerpunten. Want waar moet je dan op koersen als voortdurend alles onzeker blijkt?

Dat is misschien wel waarom in het ‘leerverhaal’ van Tora al degenen die voor toekomst moeten zorgen, principieel onvruchtbaar zijn. In een wereld waarin vitaliteit en vruchtbaarheid het een en het al zijn, vraagt de verteller aandacht voor de andere kant. Voor dat leven dat niet vanzelfsprekend potentie heeft. Voor de mens van wie de toekomst niet zo zeker is. En daarmee wil het een troostverhaal zijn. En wil het tegelijk ook wijzen op een ander ankerpunt. En dat is het ankerpunt van de belofte. Iemand die jou zegt dat er wel degelijk een toekomst voor je is. Ook al ziet die er misschien totaal anders uit dan je wenst of hoopt. Iemand die je het vertrouwen geeft dat jouw toekomst in goede handen is.

Sarah en Abraham hadden het geloof in die belofte allang opgegeven. Dat maakt hen beiden ook zo menselijk. Maar nu Sarah negentig jaar oud is en Abraham honderd, krijgen ze de lang verwachte zoon. Uit de verdorde schoot komt ineens leven tevoorschijn. Onmogelijk natuurlijk. Dat gaat tegen alles in. En toch is dat de beste samenvatting van heel dit verhaal. Waar wij echt helemaal niet meer verwachten, gebeurt het. Het onmogelijke wordt mogelijk.

Daarop vertrouwen is misschien wel niet te doen. En toch worden we voor die sprong uitgenodigd. Het is zo’n beetje zoals Jaap Smit onlangs zei in Tegengif: ‘Als je weet dat je kan zwemmen, geeft het niet hoe diep het water is’. Als je het waagt met die belofte, soms even, leer je leven bij de dag. Ook als alles ineens onzeker wordt.

Zondag is het eerste advent. Het begint te dagen, zo hopen we dan maar. We lezen van de onmogelijke geboorte van Izaäk en de uit de dood tot leven gewekte Ismaël. De kinderen gaan oefenen voor het Kerstkoor en Harry Broom en Anna Jurriaanse spelen voor ons op cello en altviool.                                                                                                         
Ad van Nieuwpoort
terug