Deze Zondag

Deze Zondag
Hoop

‘Ik wil niet dat jullie mijn portret in jullie kantoren ophangen’, aldus Volodymyr Zelensky bij zijn aantreden in 2019. En hij vervolgde: ‘Hang foto’s op van je kinderen, en kijk ze in de ogen bij elk besluit dat je neemt’. Deze zelfde Zelensky vecht nu als een Davidje tegen Goliath in een oorlog die heel Europa en daarmee heel de wereld op haar grondvesten doet schudden. Het is niet om aan te zien hoe levens van mensen zoals u en ik in één klap worden ontwricht vanwege een angstig mannetje, levend in een parallelle waanwerkelijkheid. Er is van alles over te zeggen, ook over de rol van het Westen, maar wat hier gebeurt lijkt elk restje vertrouwen in de toekomst op losse schroeven te zetten. Waar halen we in deze tijd onze veerkracht vandaan? Hoe redt die Zelensky het in deze helse dagen?

In het verhaal van komende zondag lezen we over een voorname vrouw die leeft te midden van haar volk. Geen arme weduwe maar een vrouw van stand, zo wordt gesuggereerd. Aan de buitenkant ziet het er allemaal heel indrukwekkend uit, maar achter haar voordeur schuilt haar nood. Een toekomst is er voor haar niet. Ook deze vrouw leeft in een context van eenzame machthebbers die hun land vastzetten in de angst.

Deze vrouw houdt het vol omdat zij in haar leven een plaats inruimt voor het visioen van een andere, menselijker wereld. Heel letterlijk bouwt zij op haar huis een appartement voor de profeet. Daar wil zij zich aan vasthouden. Zo blijft zij wakker in tijden van verdrukking. Zo houdt zij hoop en blijft ze veerkrachtig.

Maar de profeet legt wel precies de vinger bij haar zwakste plek. En dat is haar toekomstloosheid. Er moet een zoon komen. Iemand die laat zien hoe wij eraan toe zijn. Maar tegelijk ook iemand die laat zien dat leven sterker is dan de dood, zoals ook Zelensky deze week zei. 

We zien die vrouw met een dode zoon op haar schoot. Een aangrijpend beeld. Juist ook deze dagen. Maar goddank is er een visioen dat laat zien dat uiteindelijk niet de toekomstloosheid het laatste is, maar een woord dat vlees werd. Een zoon die niet wegloopt voor het lijden maar de drinkbeker tot de laatste druppel leegdrinkt. Om aan te kondigen dat de oorlog niet zal winnen. De profeet roept ons op in de ogen van deze zoon te kijken…

We wagen het in aanstaande zondag met dit verhaal van hoop in donkere dagen. Maar ook met de vreugde om de mensen onder ons die steeds weer opstaan om voor dit verhaal randvoorwaarden te scheppen. 

Ad van Nieuwpoort
 
terug