Deze Zondag

Deze Zondag
Leegte maakt kwetsbaar. Wanneer je een beknellende situatie achter je hebt gelaten, maar het nieuwe is nog niet gekomen, sta je vaak wat eenzaam en alleen in de wereld. Vatbaar voor stemmingen, voor nieuwe bakens, voor alles wat maar houvast biedt. De verslavende machten staan in de rij om de leegte te vullen. ‘Horror vacui’, angst voor de leegte, gaat niet alleen over volgeschilderde plafonds en overvolle vazen uit vroeger tijden. Ook in ons eigen leven is een vacuüm snel gevuld. Eén blik in een treincoupé is genoeg om te zien hoe wij op lege momenten in de greep raken van machten die een heel eigen agenda hebben. Apple, Tiktok en Facebook bezetten onze tijd en onze ruimte, maar ook het geklets waarmee ongemakkelijke stiltes worden opgevuld, is er een voorbeeld van. Waarmee vullen wij de leegte, die zo kenmerkend is voor onze cultuur? Of is er wellicht in die leegte ook nog een ander verhaal gaande?

Na de uittocht uit Angstland Egypte (Pasen) en het horen van de tien bevrijdingswoorden (Pinksteren) staan de kinderen van Israël nog altijd onderaan de voet van de berg. Wachtend op hun leider die maar niet komt. Ze kampen met een vergelijkbare leegte, met ongemak en met nostalgie – verlangend naar een ‘quick fix’.
Op deze zondag Trinitatis staan we stil bij die leegte – om tegelijk te horen van een heel ander verhaal, dat boven op de berg gaande is: een gesprek tussen de mensengod JHWH en de bemiddelaar Mozes die, zonder dat ze het onderaan de berg in de gaten hebben, voor zijn mensen pleit. Een ware bondgenoot in de leegte van onze tijd.

Mirjam Elbers
 
terug