Zolang de blik de duisternis kan doorklieven, is er niets verloren. Dit is de leidraad in heel het leven van Soetendorp. Hij is een geboren verteller. Een volle kerk luistert muisstil naar zijn ruime monologen. Hij heeft vaak voor klassen met kinderen gestaan en gesproken. Klaslokalen zijn belangrijk, “daar gebeurt veel”. Soetendorp laaft zich aan de rake opmerkingen van kinderen. Hij gelooft in de jeugd, die inspireert hem.  Jongeren voeden zijn hoop en optimisme. Voor Soetendorp slaat de balans tussen duisternis en hoop door naar hoop en optimisme. Dit geldt ook voor de toekomst van Israël en zijn Palestijnse omgeving. Harde confrontatie kan weliswaar helend werken, maar de zachte krachten geven uiteindelijk hoop.

   Ik blijf geloven in de messiaanse tijd, aldus S. Als we maar in staat zijn  demonen te verdrijven, zijn we bij machte van deze gebarsten wereld een paradijs te maken. Wat is daarvoor nodig? Je verplaatsen in de positie van de ander gepaard aan zelfkritisch vermogen. Moed. Bruggen proberen te bouwen. Noodzakelijk zijn ook samenwerking, vooral tussen oud en jong, bundeling van krachten, en wetenschappelijke ontwikkelingen, “ook al kunnen we met kunstmatige intelligentie en atomen de wereld vernietigen”. Ik hoop en vertrouw dat onze kinderen in vrede en heelheid zullen leven. Laat ellende en woede niet ten koste gaan van hoop, kracht, licht, talent en liefde.

   Citaat uit Levenslessen van een rabbijn: “Als ik kijk naar hoe mijn leven begonnen is, heb ik niet de luxe van de wanhoop…Of mij door frustratie over teleurstellingen terugtrekken, zodat ik op die manier geen enkele verantwoordelijkheid hoef te nemen om te werken aan verbeteringen. Het zelfzuchtig fatalisme van na mij de zondvloed”. Hiervan leggen Levenslessen én het Duinzichtkerkgesprek op indrukwekkende wijze getuigenis af.

Jan Suijver