‘2021 is een verloren jaar. Er is niets veranderd en er gaat ook niets veranderen’, aldus Ilja Leonard Pfeijffer in zijn oudejaarscolumn. Andere columnisten doen er deze week nog een schepje bovenop. Niet bepaald om vrolijk van te worden. Nee, heel optimistisch ben ook ik niet. En als het gaat over optimisme moet ik altijd aan de ons net ontvallen Desmond Tutu denken die op de vraag in Collegetour ‘U moet toch wel een heel optimistisch mens zijn’, antwoordde met de onvergetelijke woorden: ‘Nee, ik ben na alles wat ik heb meegemaakt en gezien geen optimist, maar ik ben wel hoopvol. Dat is echt wat anders.’ En dat is precies ook wat de op eerste Kerstdag overleden Edy Korthals Altes op de been hield in zijn niet te stoppen strijd voor de vrede. In het gesprekkenboek ‘Wie kies je om te zijn’ dat ik onlangs nog van hem kreeg, zegt hij het zo: ‘We moeten ons weer verbinden met onze oergrond. Er is maar één uitweg uit onze cocon van ik-gerichtheid en dat is dat we weer open gaan staan voor het wonder’.

Daarover mediteer ik graag met u in de Oudejaarsvesper. Met een gedeelte uit het evangelie van Matteüs waarin de leerlingen van Jezus opgesloten zitten in een bootje van angst te midden van heftige stormen. Ze kunnen waterscheppen wat ze willen, maar het helpt niets. Er verandert niets, om met Pfeijffer te spreken. Maar dan is daar die bevrijder van mensen die over woeste wateren heen naar hen toe wandelt. Volstrekt onmogelijk maar het gebeurt. En dan horen ze in dat angstbootje ineens een stem die zegt: Houdt moed en vreest niet! 

Een bron van hoop biedt zich aan als een wonder. En als de hoop in ons wakker wordt gemaakt, durven we ineens te doen wat we niet voor mogelijk hielden. Dan worden we wegen gewaar waar we niet eerder wegen zagen. Petrus stapt zomaar zijn bootje uit en wandelt Jezus tegemoet. Echte hoop is bron voor daadwerkelijke verandering. Daarmee gaan we anders het nieuwe jaar in.

Op hoop van zegen!

Ad van Nieuwpoort