Vertrouwen

Vertrouwen


Het is niet voor niets dat in het Bijbelverhaal het ‘horen’ aan het ‘zien’ voorafgaat. Kijken is hebben. Kijken is vinden, is invullen. De wereld van Babel waar Abram uit geroepen wordt, staat vol met beelden en beeldjes. Het is het leven dat het niet uithoudt met een geheim, met vraag. Het is het leven dat wil begrijpen, het leven dat verklaringen wil. En liefst zo snel mogelijk. Facebook speelt daar mooi op in. Heel begrijpelijk allemaal. Maar ten koste van wat?

Abram moet vanwege de honger in het land afdalen naar Egypte en weet: ze zullen daar kijken naar Sarai. Kijken om te hebben. Hij maakt er slim misbruik van. Babel zit meer in zijn bloed dan Kanaän, zo blijkt. En daarmee komt die vaak heilig gemaakte Abram zo menselijk dichtbij. Hij is een mens zoals wij zijn. De afgodsbeeldjes die we vorige week maakten wilden we bij nader inzien ook liever laten staan. Te mooi om aan stukken te gooien.

Als in het verhaal vervolgens Abrams reisgenoot Lot mag kiezen waar hij wil gaan wonen, dan kiest ook hij wat er het mooist en lekkerst uitziet. Abram wacht. Hij wacht op wat hem gezegd wordt. Op wat hem wordt aangereikt. Het mooiste en lekkerste kon immers nog weleens de afgrond zijn. Dat is niet zomaar klip en klaar. Een echte visie is niet gebaseerd op wat je ziet, maar op wat je hoopt. Daarom hebben we steeds ook weer die woorden vol belofte nodig. Meer dan zo’n invulbril, als je het mij vraagt.

Aanstaande zondag volgen we het spoor van Abram. Worden we even uitgetild uit de wereld van het zien om wat te kunnen horen… 

Omdat echt vertrouwen voortkomt uit wat je hoort.
 
terug